ARCANA

156 numer dwumiesięcznika Arcana.

W numerze m.in.:

Rozmowa Arcanów

Poświęcenie dla cywilizacji – z prof. Wayne’em Cristaudo rozmawia Zbigniew Janowski 

Patrząc wstecz

Andrzej Nowak, Wolne i spólne obieranie pana sobie (z V tomu Dziejów Polski)

Jakub Polit, Songowie – pierwsza chrześcijańska rodzina nowoczesnych Chin

Kanon

Artur Stypuła, Gabriele D’Annunzio – Rozejm – wstęp do naśladowania

Gabriele D’Annunzio, Poezje w przekładach Artura Stypuły i Olgi Płaszczewskiej

Otwarte teksty

Wiesław Helak, W stronę Seretu

Szymon Babuchowski, Wiersze

Idee

Stanisław Kogut, Sprawiedliwość – własność – wspólnota. Rozważania o I księdze „Państwa” Platona 

Krzysztof Czacharowski, Wiersze krakowskie

Archiwum

Krystyna Heska-Kwaśniewicz, Lucyna Sadzikowska, „Najcięższa udręka w lagrze”, czyli o jednym liście Zofii Kossak

Zofia Kossak, List do Prezydenta Władysława Raczkiewicza

Niniejsza książka mówi o polityce, mediach i kulturze III RP –  i o usuniętych z kultury i mediów głównego nurtu wartościach, które w dzisiejszej Polsce istnieją i funkcjonują – Poza systemem.

144 numer dwumiesięcznika. 

Tom Pielgrzym przed bramą charakteryzuje ten coraz rzadszy i tym cenniejszy, chociaż trudny dzisiaj w odbiorze dla nas wychowanych w kulturze nieufności, podejrzeń i sceptycyzmu, wymiar patriotyczny. Nie bogoojczyźniany, nie frazesowy, operujący wytartymi słowami i liczmanami, ale żywy, krytyczny, nastawiony na dialog z ludźmi inaczej myślącymi, zarazem daleki od wyrzekania się własnych poglądów i widzenia świata.

Do Kraju Gerazeńczyków idzie się przez pustynię. Podróż jest długa i wyniszczająca. Nie każdy jej podoła. Powiadają, np. Ewangelia św. Marka, 5 1-20, że Kraj Gerazeńczyków leży po drugiej stronie Jeziora. Ale tak było chyba kiedyś. Dzisiaj rozciąga się już po obu jego brzegach. Wszyscy chyba staliśmy się mieszkańcami tej krainy. Uzdrowiciela wita tu wrzask opętanego, a żegnają Go, by sobie poszedł. Bo Kraj Gerazeńczyków to raczej stan ducha niż kraina geograficzna…

"Kiedyś napisałem piosenkę, ze słowami "Kocham świat..." opartą na akordach poloneza As-dur Fryderyka Chopina. Jak mało wiedziałem wtedy o świecie. Odkąd otworzono granice przemierzyłem kilkadziesiąt egzotycznych krajów, próbując świat poznać i zrozumieć. To owocowało ponad setką programów i filmów, które realizowałem dla Telewizji Polskiej. Moje oczy widziały więcej niż kamera. Zapamiętałem twarze biednych na ogół, choć uśmiechniętych przyjaźnie ludzi, bez wyjątku kochających własny, rzadko dobrze urządzony kraj. Wyrażali takie uczucie słowami. Mieli to wyhaftowane nie na transparentach, ale w chatach, na ściennych makatkach. Czy mam się wstydzić tego uczucia w moim kraju? Jego sercokształtna przestrzeń zarysowała się wzdłuż linii Wisły, a może inaczej. Piszę teraz z nadzieją, że to stan przejściowy. Będąc z moimi bohaterami daleko od ojczyzn, widzę wyraźnie, jak jesteśmy różni i bliscy zarazem w tej barwnej mozaice, która nie może stać się jednym kolorem...

Wojciech Popkiewicz

Autorka potrafi wypowiedzi i oceny właściwie selekcjonować, śmieci odrzucać, wartościowe elementy wyławiać i naświetlać. Nie materiał Nią rządzi (co, niestety jest częstym doznaniem początkujących autorów), ale Ona rządzi materiałem i umiejętnie nim przebiera.

Z podziwu godną konsekwencją brnie przez gąszcz danych naukowych, niejednorodny, zachwaszczony, trudny do selekcji. Zachowuje przez cały niezależność swego sądu, ofiarność w dążeniu do Prawdy i odwagę w jej przedstawianiu, nawet jeśli to owocuje dość druzgocącą krytyką poczynań najważniejszych „władców" w państwie polskim.

Tom wierszy Podróż romantyczna autobusem 159 zawiera wiersze z ostatnich piętnastu lat twórczości. Oprócz tekstów znanych z wyboru Sytuacje bezgraniczne (2010), włączono do książki najczęściej drukowane w „Arcanach” oraz wiersze najnowsze, powstałe w latach 2016-2018.

Czy najnowszy tom wierszy Leszka Elektorowicza jest, jak zapowiada Autor, jego tomem ostatnim? Nawet jeżeli tak nie będzie, to na pewno tak ta skromna pozornie książeczka została pomyślana i tak przez wielu czytelników będzie odbierana. Jako tom ostatni, a więc jako, jednocześnie, poetycki testament, pożegnanie, podsumowanie i dziękczynienie. A zarazem jako esencja tego, co w liryce Elektorowicza najważniejsze i najpiękniejsze.