Bartosz Ćwir - W obronie wypraw krzyżowych

Zamiarem autora tej książki nie było przedstawienie systematycznego wykładu historycznego o czasach Inkwizycji, ale raczej ukazanie pozytywnych aspektów tej instytucji oraz apologetyczna próba obalenia jednej z tzw. „czarnych legend Kościoła”. Ilekroć bowiem podejmowany jest problem Inkwizycji, tylekroć trzeba pamiętać o dwojakim charakterze zagadnienia: historyczno-ideologicznym oraz metafizycznym; w analizach historycznych drugi aspekt zwyczajowo jest pomijany... Tymczasem podstawowym celem Inkwizycji było ratowanie zagubionych dusz ludzkich, była to zatem walka o najistotniejszą wartość — o życie wieczne.

Tę książkę powinno się czytać jako ciąg dalszy Teokracji papieskiej 1073-1378. Razem z tym dziełem tworzy swoistą summę poświęconą polityce i władzy. Pokazuje, jak zmieniały się treści wypełniające te pojęcia, jak ewoluowało ich rozumienie. Czytelnik z łatwością odczyta kierunek tych zmian niezwykle szczegółowo i w interesujący sposób opisanych przez prof. Wielomskiego. Tym bardziej, że Teokracja papieska nie ogranicza się tylko do ram wyznaczonych przez tytułowe daty, ale omawia zagadnienie władzy właściwie od początku pojawienia się chrześcijaństwa i od momentu zetknięcia się tej doktryny z wierzeniami pogańskimi przede wszystkim ludów germańskich.

Krucjata oznacza wojnę w obronie Krzyża, wojnę, której celem jest obrona chrześcijańskiej ludności przed prześladowaniami i śmiercią z powodu wiary w Jezusa Chrystusa. Każdy słyszał o średniowiecznych krucjatach. Niewielu jednak wie o krucjacie, dziejącej się w naszych czasach, której ostatni uczestnicy jeszcze żyją, krucjacie, rozegranej siedemdziesiąt lat temu w Hiszpanii z tych samych powodów, które przyświecały średniowiecznemu rycerstwu.

Dziesięć kresowych Polek z temperamentem, potrafiących samodzielnie zadbać o swoje interesy.

A wśród nich:

Maryna Mniszchówna – pierwsza w historii Polka, koronowana na carową Rusi. Żona Dymitra z dynastii Rurykowiczów, a po jego zamordowaniu – ślubna małżonka Dymitra Samozwańca i matka jego syna. Po egzekucji małego Iwana przeklęła ród Romanowów, aby za zbrodnię dzieciobójstwa żadnemu z nich nie dana była śmierć naturalna.

Zofia z Korabczewskich Rożyńska – Zajazdy weszły jej w krew. Panowie szlachta nie tylko się jej bali ale nawet unikali potyczek, bo wszak wojować z białogłową nie honor, a przegrać – despekt jeszcze większy.

Zofia Opalińska – zwana przez kozaków Laszką Diablicą. Ludzi fascynowała jej niezwykła uroda, nieprzemijająca z wiekiem oraz seria zadziwiających zgonów małżonków, którzy w tajemniczych okolicznościach umierali tuż po ślubie.

Plus inne...